Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:8 Issue: 3, 2003

با توجه به اینکه کیک به عنوان یک میان وعده بالاترین میزان مصرف را به خود اختصاص داده و همچنین به دلیل نیاز افراد دیابتی به غذاهای رژیمی، تحقیق حاضر با اهداف فرمولاسیون و تولید کیک رژیمی، مقایسه ویژگی های شیمیایی و حسی کیک رژیمی با کیک شاهد و تعیین نمایه گلیسمی آنها در بیماران دیابتی نوع II انجام گرفت.
فرمولاسیون به روش اکتشافی، ارزیابی حسی به روش تجربی و آزمون نمایه گلیسمی کیکها به روش کارآزمایی بالینی صورت گرفت. آزمونهای شیمیایی طبق روش های استاندارد ایران وانجمن رسمی شیمی تجزیه، ارزیابی حسی به روش آزمون ترجیح دو تایی با بهره گیری از گروه ارزیاب خانگی توسط 30 بیمار دیابتی و تعیین نمایه گلیسمی کیکها در 7 نفر از افراد دیابتی نوع II در مقایسه با استاندارد نان سفید به عمل آمد. هر یک از افراد، پس از یک شب ناشتا بودن با فاصله زمانی 3 روز به اندازه ای نان سفید یا کیک آزمایشی را دریافت کردند که حاوی 50 گرم کربوهیدارت باشد و پاسخ قند خون در دقایق صفر، 60 و 120 پس از مصرف با روش گلوکز اکسیداز اندازه گیری شد. یافته ها با آزمون های t-test مستقل و بینومیل دو طرف تجزیه و تحلیل گردید.
یافته ها نشان داد که میزان خاکستر، رطوبت، کالری و قند ساده در دو نوع کیک با یکدیگر تفاوت معنی داری دارند. میزان کاهش کالری در کیک رژیمی حدود 6/22% بود. علاوه بر این، از نظر حسی بین دو نوع کیک تفاوت معنی داری وجود نداشت. نمایه گلیسمی کیک رژیمی و شاهد به ترتیب عبارت بودند از: 93/22±96/77 و 112.63±35.19 که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: امکان تولید کلیک رژیمی فاقد ساکارز توسط جایگزین های مناسب با ویژگی حسی مطلوب و نمایه گلیسمی پایین در کشور وجود دارد.

لیشمانیای خزنده دارای گونه های متعددی با صفات متفاوت است. بررسی های به عمل آمده نشان داده است که بعضی از گونه های این انگل بدون ایجاد زخم، موش بالب سی را در مقابل لیشمانیا ماژور ایمن میکنند. هدف از انجام این تحقیق دستیابی به یک فراکشن پروتیینی لیشمانیای خزنده به منظور پیشگیری از سالک می باشد.
این لیشمانیا از خزنده ای در استان سمنان جدا گردید. به منظور استفاده از فراکشنهای پروتئینی آن، انگل در آزمایشگاه کشت داده شد و پروماستیگوتهای آن سه بار با بافر PBS شسته شدند. پس از چندین مرتبه ذوب و انجماد، با استفاده از امواج ماوراء صوت انگلها خرد شده و آنتی ژن خام تهیه گردید. این مخلوط پروتیینی با غلظتهای مختلف سولفات آمونیوم رسوب داده شد و فراکشنهای پروتئینی موجود در رسوب و مایع رویی به روش SDS-PAGE مورد سنجش قرار گرفتند.
یک نوار پروتئینی در حدود 68 کیلو دالتون در مایع رویی پرسیپیتاسیون با غلظت 80% سولفات آمونیوم مشاهده گردید. فراکشن مذکور از روی ستون کروماتوگرافی حاوی ژل سفادکس G100 عبور داده شد. این پروتئین دیالیز گردید و آنتی بادی آن در خرگوش تهیه شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: این پروتئین خاصیت آنتی ژنی داشته و می تواند کاندید واکسن قرار گیرد.

سندرم لنوکس گشتات یکی از صرع های مقاوم به درمان کودکی و از علل عمده معلولیتهای ناشی از صرع است. در این بیماری تاثیر داروی لاموتریژن به عنوان درمان کمکی در مبتلایان به این بیماری که به بیمارستان مفید طی سالهای 77-1376 مراجعه کرده بودند، مورد ارزیابی قرار گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 18 بیمار مقاوم به درمان در سنین 4 تا 12 سال انجام گرفت. هر کدام از بیماران حداقل 5 نوع داروی ضد صرع را تا زمان انجام تحقیق مصرف کرده بودند، با این حال تشنج آنها به طور قابل قبولی کنترل نشده بود و روزانه حداقل یک حمله تشنج داشتند. میزان داروی لاموتریژن و تیتراسیون آن بستگی به داروهای ضد صرع همراه داشت. با مقایسه تعداد حملات تشنج در سه ماه بعد از درمان با تعداد حملات سه ماه قبل از درمان، تاثیر دارو مورد ارزیابی قرار گرفت. بی خطر بودن دارو بر پای عوارض جانبی گزارش شده توسط والدین و یافته های بالینی و آزمایشات ادواری در طول مدت مصرف دارو مورد بررسی قرار گرفت.
60% بیماران (9 نفر از 15 بیمار) کاهش بیش از 50% در فراوانی حملات داشتند. از 18 بیمار مورد مطالعه 3 بیمار به علت بروز عارضه پوستی مجبور به قطع درمان شدند. هیچ تغییر قابل ملاحظه ای در معاینات عصبی و یافته های در حین مصرف لاموتریژن مشاهده نگردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد که لاموتریژن به صورت داروی همراه در کنترل تشنجات سندرم لنوکس گشتات موثر و بی خطر باشد.

با توجه به بروز التهاب جوف دهان در بیماران تحت شیمی درمانی و عوارض شناخته شده آن و عدم موفقیت روش های معمول در پیشگیری از التهاب مخاط دهان و گزارش نقش مؤثر دهان شویه گیاه بارهنگ در پیشگیری از این التهاب این تحقیق در سه مرکز درمانی علی اصغر، مفید و طبی کودکان در شهر تهران انجام گرفت.
تحقیق حاضر به روش کارآزمایی بالینی و یکسو کور انجام شد. 60 بیمار با انتخاب تصادفی وارد مطالعه شدند. وضعیت التهاب دهان قبل از شروع درمان با استفاده از چک لیست ارزشیابی مخاط دهان که وضعیت مخاط دهان را به صورت درجات و شدت بروز التهاب و زخم ارزیابی می نمود همراه با خصوصیات دموگرافیک مثل سن و جنس در فرم اطلاعاتی ثبت شد. در گروه درمان دهان شویه گیاه بارهنگ، در گروه شاهد محلول نرمال سالین 5% و در گروه پلاسبو آب استریل 3 بار در روز به مدت 21 روز پس از شروع شیمی درمانی تجویز شود. همچنین در روزهای 7، 14 و 21 وضعیت التهاب دهان کنترل و ثبت و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
در پایان روز 21 در گروه بارهنگ 75% نمونه ها سالم، 20% زخم درجه 1 و 5% زخم درجه 2 داشتند. در گروه نرمال سالین 15% سالم، 10% زخم درجه 1 و 70% زخم درجه 2 و 5% زخم درجه 3 را نشان دادند. در گروه آب استریل 10% سالم، 15% زخم درجه 1، 55% زخم رجه 2 و 20% زخم درجه 3 داشتند. اختلاف آماری معنی داری بین گروه بارهنگ در روز 7 (P=0.001)، روز 14 (P=0.003) و روز 21 شیمی درمانی (P=0.00001) نسبت به دو گروه دیگر در مورد میزان شدت و درجات التهاب جوف دهان وجود داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: به کارگیری دهان شویه برگ گیاه بارهنگ در پیشگیری از التهاب جوف دهان (استوماتیت) حاصل از شیمی درمانی موثر است.

مقدمه پیشگیری از بیماری های عفونی در یکی دو دهه اخیر مورد توجه قرار گرفته و نقش واکسن در این میان بسیار ارزنده بوده است به طوری که در ارتقای سطح سلامت کودکان نقش چشم گیری داشته است. تحولات ایجاد شده در تولید واکسن عبارتند از:1- ساخت واکسن ها جدید یا Synthetic Vaccine که در عمل از پپتیدهای محرکه T-Helper 1-OR-2 واکسن هایی تولید می شود که قدرت ایمنولوژیک بسیار خوبی دارند.2- Recombinant DNA Vaccine که در در این حالت ژن پپتیدایمونوژن مورد نظر را شناسایی کرده و با کمک مهندسی ژنتیک آن را خالص نموده و با مجاور نمودن با E-Coli و یا قارچ مخصوصی به نام Backer و سنتز متوالی این پروتئین این گروه از واکسن ها را تهیه می کنند...

با توجه به اهمیت پیوند و روند رو به افزایش آن و گزارشاتی مبنی بر افزایش کاذب سطح بعضی از تومور مارکرها در این بیماران و ارتباط آنها با خصوصیات فردی در بیماری این افراد و به منظور تعیین ضریب این همبستگی این مطالعه در مراجعین به بیمارستان نمازی شیراز در طی سالهای 1379-80 انجام شد.
این مطالعه به روش توصیفی در بخش بیماری های کلیه کودکان بیمارستان نمازی شیراز برروی 30 بیمار همودیالیزی و 29 بیمار پیوند کلیه انجام شد. هیچ یک از این افراد مبتلا به بدخیمی نبوده اند. در این پژوهش سطح تومور مارکرهای CEA (مارکر سرطانهای گوارشی و پانکراس)،PSA (مارکر سرطان پروستات)، AFP (مارکر سرطانهای کبد، بیضه و تخمدان)، CA-125 (مارکر سرطان تخمدان)،CA 15-3 (مارکر سرطان پستان) وCA 19-9 (مارکر سرطانهای دستگاه گوارش و پانکراس) در هر سه گروه به روش ELISA بررسی گردید و در بیماران همودیالیزی سطح تومور مارکرها با سن، جنس، علت نارسایی مزمن کلیوی، طول مدت نارسایی کلیه، طول مدت همودیالیز و سطح فشارخون بیماران مقایسه گردید و در بیماران پیوند کلیه نیز سطح تومور مارکرها با سن گیرنده و دهنده پیوند. جنس. نوع گرافت، طول مدت نارسایی کلیه و همودیالیز قبل از پیوند، طول مدت پیوند کلیه، تعداد موارد پس زدگی پیوند، عملکرد فعلی کلیه پیوندی، سطح فشارخون و گروه های خونی دهنده و گیرنده پیوند مقایسه گردید و میزان همبستگی و معادله خطی آن ارائه گردید.
این تحقیق بر 30 بیمار همودیالیزی، 29 بیمار پیوند کلیه با میانگین سن (± انحراف معیار) 2/6±5/16 سال انجام شد. در بیماران همودیالیزی بین سطح تومور مارکر PSA با سن بیماران و تومور مارکر 19-9 CA با طول مدت نارسایی مزمن کلیه و تومور مارکر CA-125 با میزان کفایت دیالیز ارتباط معنی داری دیده شد (به ترتیب P<0.007 و P<0.032 و (P<0.0003. در بیماران پیوند کلیه بین سطوح تومور مارکرهای PSA و CA 15-3 با طول مدت همودیالیز قبل از پیوند و سطح CA-125 با فشارخون سیستولیک بیماران و موارد در پیوند کلیه و سطح تومور مارکر CA 19-9 با فشار خون دیاستول بیماران ارتباط معنی داری دیده شده است (به ترتیب P<0.005 و P<0.009 و P<0.011 و (P<0.05.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج این مطالعه نشان می دهد که بین سطح سرمی تومور مارکرها و خصوصیات فردی و بیماری این افراد همبستگی وجود داد که این نکته مهم در مطالعات قبلی انجام شده کمتر مورد توجه قرار گرفته است و تحقیقات تحلیلی برای تعیین رابطه آنها را توصیه می نماییم.

در حال حاضر روش جراحی استاندارد برای بیماران مبتلا به کولیت اولسروز (UC) و پولیپوز آدنوماتوز فامیلیال (FAP) کولون به صورت پروکتوکولکتومی با حفظ اسفنگتر، ایجاد ایلئال پاچ و آناستوموز بین پاچ و مقعد (IPAA) میباشد. هدف ما بررسی و گزارش نتایج تجربه 6 ساله این روش جراحی در مرکز پزشکی امام حسین(ع) با توجه خاص به عوارض آن بوده است.
بررسی توصیفی بر روی 22 بیمار که از ابتدای سال 1375 تا انتهای سال 1380 تحت این روش جراحی قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات شامل خصوصیات دموگرافیک بیماران، نوع و مدت بیماری، اندیکاسیون جراحی، عوارض جراحی و نتایج عملکردی پس از جراحی از طریق پرسشنامه ثبت گردید.
میانگین سن بیماران 32 سال و تشخیص آسیب شناسی در 68% موارد UC و در 32% موارد FAP بود. شایع ترین اندیکاسیون جراحی در مبتلایان به UC مقاومت به درمان دارویی (60%) و پس از آن عللی از جمله تکمیل پروکتکومی، خونریزی شدید و عوارض سپتیک و توکسیک بود حال آنکه علت اصلی در مبتلایان به FAP، وجود پولیپهای متعدد و ابتلا به سرطان بود. در پیگیری بیماران که به طور متوسط 5/2 سال بود، 13 بیمار (59%) دچار عوارض شدند که شایع ترین عارضه انسداد روده و پس از آن تنگی محل آناستوموز، فیستول به پوست یا واژن، آبسه لگنی و خونریزی از پاچ بودند. بعد از جراحی، اختیار دفع مدفوع به طور تقریبا کامل در 90% بیماران وجود داشت. در عده ای نشت مدفوع در خواب و در موارد معدودی در بیداری وجود داشت ولی در کل کیفیت زندگی در 82% بیماران عالی بود و تقریبا همه بیماران از جراجی انجام شده رضایت کامل داشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: جراحی IPAA یک روش مطمئن و ارزشمند بوده و با وجود عوارض موجود، انجام این جراحی به دست افراد مجرب و مسلط به تشخیص و درمان عوارض، نتایج عملکرد عالی همراه با رضایت مندی کالم برای بیماران در پی خواهد داشت.

با توجه به شیوع کم خونی فقر آهن در زنان باردار دریافت کننده مکمل آهن و به منظور تعیین کارآیی برنامه مکمل یاری آهن، این تحقیق روی زنان باردار تحت پوشش نظام ارایه خدمات بهداشتی - درمانی اولیه استان اصفهان در سال 1378 انجام گرفت.
این تحقیق به روش مقطعی روی 800 زن باردار آنها بیش از 17 هفته تحت پوشش مراقبتهای دوران بارداری بودند و به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و همچنین روی 165 کاردان شاغل در واحد بهداشت خانواده و 165 بهورز خانه بهداشت که به طور تصادفی انتخاب شدند، انجام گرفت. با اندازه گیری شیوع کم خونی، فقر آهن و کم خونی فقرآهن در زنان باردار تحت پوشش و نیز تعیین میزان آگاهی، نگرش و عملکرد زنان باردار و بهورزان و کاردانان بهداشت خانواده در قبال برنامه مکمل یاری آهن و میزان پذیرش و مصرف قرص آهن (آزمون کیفی مدفوع)، کارآیی برنامه یاری آهن تعیین گردید. فقرآهن و کم خونی ها براساس استانداردهای WHO ارزیابی شدند.
تحقیق روی 799 زن باردار، 165 کاردان بهداشت خانواده و 165 بهورز انجام گرفت. 2/14% زنان کم خونی، 9/50% فقر آهن و 4/10% کم خونی فقر آهن داشتند. آگاهی ضعیف زنان مورد بررسی در زمینه ریز مغزی آهن 1/48% و در زمینه برنامه مکمل یاری آهن 24% بود. 49.3% زنان نگرش عالی و 2/68% عملکرد عالی در قبال برنامه مکمل یاری آهن داشتند. پذیرش برنامه در 7/70% زنان باردار مثبت بود. شیوع کم خونی، فقرآهن و کم خونی فقرآهن با عملکرد و همچنین پذیرش رابطه معنی داری داشت (P<0.05). همچنین شیوع فقر آهن با میزان نگرش زنان باردار ارتباط معنی داری داشت (P<0.05). آگاهی ضعیف پرسنل ارایه دهنده خدمات در زمینه ریزمغذی آهن 3% و در زمینه مکمل یاری آهن صفر بود. 99% کارکنان نگرش عالی یا خوب در قبال برنامه مکمل یاری آهن داشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: علی رغم نگرش مطلوب و عملکرد عالی پذیرش نسبتا مطلوب زنان باردار در قبال برنامه مکمل یاری آهن شیوع کم خونی، فقر آهن و کم خونی فقرآهن همچنان بالا است و چون میزان آگاهی زنان در زمینه ریزمغذی آهن ضعیف بود، لذا تحقیقی برای تعیین تاثیر آموزش و مشاوره تغذیه ای صحیح همراه با مکمل یاری آهن توصیه می شود.

ماکروفاژها گروهی از لکوسیتهای تک هسته ای هستند که از نظر طول دوره زندگی و فنوتیپ با یکدیگر تفاوت دارند. در جریان فاکوسیتوز فرآیند متابولیکی تنفسی در ماکروفاژهای فعال شده اتفاق می افتد که به کمک آزمون NBT قابل سنجش است. در این تحقیق اثرات ماده فوبول میریستات استات بر بلوغ و تکامل منوسیتهای در گردش و تبدیل آن به سلولهای ماکروفاژهای مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی، در مرحله اول تکامل و چسبندگی سلولهای مونونوکلئر با منشا مونوسیتی و تبدیل آنها با ماکروفاژها و در مرحله دوم توان احیاء سلولهای ماکروفاژها توسط ماده NBT ارزیابی شد.
جمعیت مونوسیتی در صورت تحریک با PMN، توان چسبندگی را در ساعت دوم و سوم به بعد از خودشان داده و سپس بدنبال آپوپتوز شروع به کاهش در محیط کشت می نماید. همچنین پایایی سلولها در ساعات انتهایی به دلیل اثر آپپتوتیک PMA در گروه بدون محرک PMA، بیشتر بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: فوبول میریستات استات می تواند به عنوان یک محرک مناسب شرایط تحریکی مناسبی را برای سیستمهای مونوسیتی ماکروفاژی در گردش فراهم آورد. انجام تحقیقات مشابه در نمونه های انسانی توصیه می شود.

ابتلا به هپاتیت B یکی از معضلاتی است که بیماران تالاسمی ماژور با توجه به ترانسفوزیونهای مکرر خون با آن مواجه میباشند. با توجه به عوارض حاد (هپاتیت فولمینانت) و مزمن (سیروز، سرطان کبد) بیماری، انجام واکسیناسیون در کاهش میزان ابتلا به این بیماری از اهمیت به سزایی برخوردار میباشد. با گذشت زمان از میزان سطح آنتی بادی تولید شده علیه ویروس هپاتیت B کاسته می شود. هدف این مقاله دستیابی به زمان مورد نظر جهت انجام واکسن یادآوری به صورت یک دستورالعمل اجرایی برای بیماران ذینفع می باشد که هم از نظر تامین منابع مالی جهت تهیه واکسن برای مسولین زیربط مقرون به صرفه بوده و هم بتواند سطح پایدار و قابل قبول آنتی بادی در بیماران ایجاد نماید.
مطالعه حاضر به روش همگرایی بر روی 50 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور و 50 نفر از افراد سالم جامعه که واکسن هپاتیت B را دریافت کرده بودند، به عنوان گروه شاهد صورت گرفت. میزان آنتی بادی علیه ویروس هپاتیت B به روش الیزا در هر دو گروه اندازه گیری شد. کاهش سطح آنتی بادی با مدت زمان سپری شده از واکسیانسیون مورد مقایسه و قضاوت آماری قرار گرفت.
در گروه شاهد با توجه به انجام واکسیناسیون در سه نوبت علیرغم گذشت حداکثر 8 سال از واکسیناسیون سطح قابل قبولی از آنتی بادی در سرم افراد وجود داشت (99.5±5 U/L) در گروه مورد، در افرادی که کمتر از 7 سال از واکسیناسیون آنها میگذشت سطح آنتی بادی در محدوده قابل قبولی قرار داشت (90±5 U/L) ولی در افرادی که از واکسیناسیون آنها بیش از 7 سال می گذشت سطح آنتی بادی کمتر از حد قابل قبولی بود (12.5±2.5 U/L) که اختلاف موجود از نظر آماری معنی دار بود (P<0.01).
نتیجه گیری و توصیه ها: پیشنهاد می گردد هر 7 سال یکبار پس از تعیین سطح آنتی بادی علیه ویروس هپاتیت B نسبت به تزریق واکسن یادآوری به بیمار واجد شرایط اقدام مقتضی مبذول گردد.

رفلاکس نفروپاتی یکی از علل مهم نارسایی پیشرفته کلیه در کودکان در سراسر دنیاست. رفلاکس وزیکویورترال (VUR) در حدود یک درصد کودکان را مبتلا کرده است ولی در کودکان مبتلا به عفونت ادراری (UTI) شیوع آن 34% و در برادر و خواهرهای این کودکان حدود 40% است. جهت بررسی امکان جایگزینی ارزیابی بتادومیکروگلبولین ادرار بجای سیتوگرافی (در غربالگری رفلاکس) که نیاز به دوز قابل توجهی اشعه دارد، این مطالعه انجام شد.
83 نمونه ادراری کودکانی که به عللی برای آنان سیستوگرافی درخواست شده بود از نظر نسبت بتادومیکروگلبولین به کراتینین (?2MG/Cr) مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد 47 نمونه مربوط به کودکان دارای رفلاکس و 36 نمونه مربوط به8 کودکان بدن رفلاکس بود. به طوری کلی 55 نفر دختر و 28 نفر پسر بودند. از تمامی این بیماران در حین انجام VCUG نمونه ادراری گرفته شده و جهت اندازه گیری? MG و کراتینین به آزمایشگاه بیمارستان کودکان مفید ارسال شد. رفلاکس براساس طبقه بندی سازمان جهانی بهداشت درجه بندی شد و بتادومکیروگلبولین برحسب میکروگرم به میلی گرم کراتینین محاسبه شد. اندازه گیری بتادومیکروگلوبولین ادرار توسط کیت 96 تستی? 2MG با روش رادیوایمنواسی و کراتینین همان نمونه ادرار با روش اسپکتروفوتومتری اندازه گیری شد.
متوسط نسبت? 2MG/Cr به طور معنی داری در گروه دارای رفلاکس (97/7±45/3) از گروه فاقد رفلاکس (24/0±23/0) بیشتر بود (P=0.01). متوسط نیست? 2MG/Cr در گروه بیماران با رفلاکس درجه 4 و 5 (01/12±93/8) به طور معنی داری بالاتر از این نسبت به گروه بیماران با رفلاکس درجه 1 تا 3 (0.81±3.04) بود (P=0.02). حداکثر غلظت? 2MG/Cr در گروه بیماران با رفلاکس درجه 4 و (معادل 33.3) و حداقل آن (صفر) در گروه بدون رفلاکس بود. اختلاف غلظت? 2MG/Cr بین گروه بدون رفلاکس و رفلاکسهای 1، 2 و 3 معنی دار نبود (NS). حداکثر نسبت? 2MG/Cr در بیماران بدون رفلاکس 0.85 بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: حداکثر نسبت? 2MG/Cr در بیماران بدون رفلاکس 0.85 بود. بنابراین می توان از این نسبت به عنوان معیاری در غربالگری بیماران دچار رفلاکس استفاده نمود. تحقیق نشان داد که فقط اختلاف رفلاکسهای درجه 4 و 5 با سایر بیماران بدون رفلاکس و یا دارای رفلاکس با درجات پایینتر معنی دار است. دو بیماری که بالاترین غلظت? 2MG/Cr را داشتند به سرعت به سمت نارسایی کلیه سیر نمودند. بنابراین با این آزمایش ساده ادرار می توان پیش آگهی بیماری را نیز مورد توجه قرار داد. در این رابطه توصیه می شود رابطه? 2MG/Gr و اسکارهای کلیه نیز مورد بررسی قرار گیرد.

با توجه به مشکلات مربوط به کیفیت دیالیز و روند رو به افزایش آن و وجود گزارشات مبنی بر نقش دیابت در کیفیت دیالیز و عدم گزارش تجربه ای از آن در ایران و به منظور بررسی رابطه دیابت با کیفیت دیالیز این تحقیق در مراکز همودیالیز و مرکز تحقیقات غدد درون ریز دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1381 انجام شد.
تحقیق به روش همگروهی تاریخی در 72 بیمار غیر دیابتی و 39 بیمار دیابتی مبتلا به نارسایی مزمن کلیه و تحت همودیالیز نگهدارنده انجام شد. ابتلا به دیابت با سابقه بیمار، دریافت انسولین و قندهای ناشتای بالاتر از 160 میلی گرم در دسی لیتر اثبات شد. سن، جنس، طول مدت نارسایی کلیه، زمان و نوع همودیالیز در دو گروه مشابه بود. کیفیت دیالیز بر اساس شاخص KT/V و شاخصهای آزمایشگاهی دیگر نظیر پروفیل لیپیدی، سطح آلبومین و کراتینین سرم تعیین شد و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
در بین دو گروه اختلاف معنی داری از نظر سن (14±56 در مقابل 9±60 سال)، جنس. نمایه توده بدنی، نسبت دور کمر به هیپ دیده نشد. در بیماران غیردیابتی افزایش معنی دار غلظتهای رسمی کراتینین 9/0± 1/5 در مقابل 9/0±6/4 میلی گرم در دسی لیتر، (P<0.05) و کاهش معنی دار قندخون ناشتا (20±94 در مقابل 40±154 میلی گرم در دسی لیتر (P<0.05 نسبت به بیماران دیابتی دیده شد. اختلاف معنی داری بین غلظتهای آلبومین، BUN قبل از دیالیز، کلسترول تام، تری گلیسرید، HDL، KT/V و URR دیده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد دیابت روی کیفیت دیالیز تاثیری ندارد ولی کم بودن سطح کراتینین در بیماران دیابتی می تواند ناشی سوءتغذیه و کاهش بافت عضلانی این گروه باشد. بهبود کیفیت دیالیز در تمام بیماران همودیالیزی توصیه می گردد.

با توجه به مراجعه بیماران مبتلا به کمبودهای سنجی ساق پا، مشکلات و عوارض شناخته شده روش های متداول و وجود گزارشات مبنی بر موفقیت استفاده از فلپ جزیره ای نوروکوتانئوس ریورس صافن، این تحقیق روی بیماران مبتلا به کمبودهای سنجی پا در بیمارستان 15 خرداد طی سالهای 80-1378 انجام گرفت.
تحقیق به روش کار آزمایی بالینی روی 5 بیمار مبتلا به کمبودهای نسجی ساق پا و پا اجرا شد. میزان کمبود، نوع ضایعه و خصوصیا بیماران ثبت گردید. از فلپ جزیره ای نوروکوتانئوس ریورس صافن برای درمان استفاده شد. تاثیر درمان از دو روز تا دو سال پس از عمل جراحی پیگیری شد و براساس میزان ابقای فلپ، عملکرد، تغییر و بهبود دفرمیتی محل دنور مورد قضاوت قرار گرفت.
تحقیق روی 5 بیمار (4 مرد و 1 زن) با میانگین سنی (± انحراف معیار) 1/17±2/39 سال انجام گرفت. میانگین وسعت فلپ 8/10±37 سانتیمتر مربع بود. ابقای فلپ و اصلاح دفرمیتی در همه موارد مشاهده گردید و عملکرد آنها نیز اصلاح گردید. نتیجه گیری و توصیه ها: استفاده از این فلپ در بازسازی کمبودهای نسجی ساق پا با موفقیت توام است. بکارگیری این روش در بیماران مشابه تحقیق مورد نظر توصیه می گردد.

اختلالات اضطرابی یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی است که عدم درمان آن منجر به ایجاد ناتوانایی هایی در زندگی بیماران می شود. در بعضی از بیماری های جسمی مانند بیماری قلبی، اختلالات اضطرابی شایع تر از جمعیت عمومی است و بر سیر درمان تاثیر منفی می گذارد. لذا به منظور تعیین وضعیت در بیماران بستری در بخش CCU و مقایسه تاثیر دیازپام و اکسازپام در کنترل اضطراب آنها. این تحقیق در بیمارستانهای لقمان و لبافی نژاد تهران انجام شد.
تحقیق در ابتدا به روش توصیفی برروی بیماران بستری در CCU با روش نمونه گیری به طریق مراجعه مستمر انجام شد. سن، جنس، سابقه بستری در بخش CCU، نوع بیماری قلبی و نوع داروهای قلبی تجویز شده از پرونده بیماران استخراج و میزان اضطراب بیماران با استفاده از مقیاس هامیلتون تعیین گردید. افرادی که نمره بیشتر از 17 کسب کرده بودند به عنوان مبتلا به اضطراب تعیین شدند و براساس آن میزان شیوع اضطراب تعیین گردید. بیماران مضطرب به طور تصادفی در 2 گروه مورد و 1 گروه شاهد تحت درمان با دیازپام (5 میلی گرم)، اکسازپام (15 میلی گرم) و دارونما قرار گرفتند و میزان تاثیر این داروها در کاهش میزان اضطراب مورد مقایسه قرار گرفت.
در مجموع 198 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند که 66% مرد و 34% زن بودند. میانگین سنی (± انحراف معیار) آنها 57±12.2 سال بود. شیوع اضطراب در کل بیماران مورد بستری 5/9%، در افراد بستری با تشخیص انفارکتوس میوکارد 9/10% و در بیماران آنژین صدری ناپایدار 2/8% بود. از نظر شدت اضطراب بین دو گروه بیمارن قلبی تفاوتی وجود نداشت. از سوی دیگر سابقه بستری در بخش CCU و جنس بیمار در شیوع و شدت اضطراب تاثیر نداشت. در این بیماران مصرف بنزودیازپینها در مقایسه با دارونما به طور معنی داری باعث کاهش اضطراب شد به طوری که در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد داروی دیازپام بهتر از اکسازپام در کاهش اضطراب موثر بود ولی در بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار اکسازپام نقش موثرتری نسبت به دیازپام داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به شیوع بالای اختلالات اضطرابی در بیماران بستری در CCU تشخیص و درمان مناسب آن کمک موثری در بازتوانی این بیماران خواهد داشت.

بازیابی ژن تکنیکی است که در آن برشهای بافتی قبل از انجام مرحله اصلی رنگ آمیزی ایمونولوژیک در معرض حرارت بالا قرار داده می شوند. این روش در مورد بسیاری از آنتی بادی ها باعث افزایش چشمگیر در شدت رنگ آمیزی می شود.
با فرض آنکه pH محلول برروی شدت رنگ آمیزی آنتی ژنها تاثیر دارد، ما 9 آنتی بادی مختلف را در معرض سه بافر مختلف با سه pH متفاوت (70/2، 16/6 و 27/9) قرار دادیم. پس از انجام مراحل اولیه رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی بر روی برشهای پارافینه، بافتهایی که با فرمالین 10% فیکس شده بودند، در سه مرحله متفاوت با استفاده از سه بافر به نحو یکسانی به مدت 10 دقیقه در میکروویو حرارت داده شدند و سپس مرحله اصلی رنگ آمیزی ایمونولوژیگ انجام شد. اسلایدها توسط دو پاتولوژیست به صورت blind از نظر شدت رنگ آمیزی ارزیابی شد.
نتایج نشان داد که آنتی ژنهای فوق الذکر از نظر شدت رنگ آمیزی در رابطه به pH سه الگوی متفاوت را نشان می دهند. گروه اول آنتی ژنهایی که در هر سه pH شدت رنگ آمیزی کما بیش یکسانی را نشان می دهند، گروه دوم آنتی ژنهایی که کاهش فاحشی را در شدت رنگ آمیزی در pH=6.16 نشان داده و در دو pH دیگر بیشترین شدت رنگ آمیزی را نشان می دهند و گروه سوم آنتی ژنهایی که بیشترین شدت رنگ آمیزی را در pH=9.27 نشان دادند. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به نتایج فوق و مطالعات مشابهی که به طور گسترده در مورد عوامل تاثیر گذار در تکنیک بازیابی آنتی ژن صورت گرفته است، ضرورت استاندارد کردن این عوامل، از جمله حرارت و نیز pH کاملا مشخص می شود. به نظر می رسد pH=9.27 بافر مطلوبی از نظر افزایش شدت رنگ آمیزی در مورد بسیاری از آنتی ژنها باشد، البته بعضی از آنتی ژنهای هسته ای بیشترین شدت رنگ آمیزی را فقط در pH بسیار کم نشان می دهند.